moja polska zbrojna
Od 25 maja 2018 r. obowiązuje w Polsce Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane także RODO).

W związku z powyższym przygotowaliśmy dla Państwa informacje dotyczące przetwarzania przez Wojskowy Instytut Wydawniczy Państwa danych osobowych. Prosimy o zapoznanie się z nimi: Polityka przetwarzania danych.

Prosimy o zaakceptowanie warunków przetwarzania danych osobowych przez Wojskowych Instytut Wydawniczy – Akceptuję

Granice są po to, by je pokonywać

Były tygodnie, gdy spali zaledwie po kilka godzin na dobę lub wcale. Uczyli się taktyki, trenowali umiejętności ogniowe, prowadzili rozpoznanie, długodystansowe rajdy, planowali i wykonywali operacje specjalne. O „bazówce”, jednym z najtrudniejszych kursów, jakie w czasie służby przechodzą komandosi, opowiada „Żelu”, żołnierz Jednostki Wojskowej Komandosów.

Wybacz bezpośredniość, ale myślałam, że o szkoleniu podstawowym będę rozmawiała z doświadczonym żołnierzem… Ile masz lat?

„Żelu”: Dwadzieścia trzy i jestem jednym z najmłodszych absolwentów tegorocznego kursu podstawowego.

Wielu Twoich rówieśników nie ma sprecyzowanych planów na przyszłość, a Ty nie dość, że już przeszedłeś selekcję, to jeszcze ukończyłeś kurs podstawowy. Kiedy rozpocząłeś służbę w Jednostce Wojskowej Komandosów?

Pomysł wstąpienia w szeregi wojsk specjalnych narodził się jeszcze w liceum. Starannie się do tego przygotowywałem, bo już jako 17-latek wiedziałem, jak wygląda rekrutacja i selekcja do jednostki, jakie badania należy wykonać oraz jaką wiedzą i umiejętnościami trzeba się wykazać, aplikując do służby. Co więcej, wiedziałem już wtedy, że chcę służyć w konkretnej jednostce, czyli w Jednostce Wojskowej Komandosów w Lublińcu. Postawiłem sobie za punkt honoru, że przejdę selekcję. Miałem przekonanie, że jeśli osiągnę to jeszcze przed włożeniem munduru, jako cywil, to będzie oznaczać, że bez problemów spełnię wszystkie inne wymagania i osiągnę swój wymarzony cel.

Ktoś Cię inspirował, może podpowiadał?

O wojskach specjalnych opowiadał mi mój nauczyciel wychowania fizycznego, który jednocześnie był moim trenerem MMA. Można powiedzieć, że był moim mentorem i to on wskazał mi drogę. Nie bez znaczenia było także to, że uczyłem się w liceum o profilu wojskowym, więc w moim otoczeniu było wielu ludzi, którzy chcieli iść do wojska, ale jednocześnie niewielu, którym udało się dostać do wojsk specjalnych. Trener opowiedział mi kiedyś o swoim byłym uczniu, który służy w Formozie, a potem zorganizował nam w klubie sportowym spotkanie. Rozmowa z nim tylko mnie utwierdziła w decyzji. Dlatego też po maturze rozpocząłem intensywne treningi i przygotowania do selekcji. Zatrudniłem się jako ratownik wodny i przez kilka miesięcy każdą wolną chwilę spędzałem na treningach. Wziąłem też udział w kursie preselekcyjnym organizowanym przez JWK, bo przed sprawdzianem w terenie musiałem się jeszcze nauczyć nawigacji i pracy na wojskowej mapie. A żeby jeszcze zwiększyć swoje szanse i dostać się do jednostki, tuż przed selekcją postanowiłem, że nauczę się jeździć na nartach. To nie był jednak dobry pomysł, bo nabawiłem się kontuzji. I właśnie przez uraz nogi odpadłem w drugim dniu selekcji. 

Poczułeś smak porażki?

Przeciwnie, jeszcze bardziej się zawziąłem. Przeprowadziłem się w góry i tam też pracowałem jako ratownik na jednym z hotelowych basenów. Wolny czas pochłaniały mi treningi. Każdego dnia brałem ważący kilkadziesiąt kilogramów plecak, zakupione z myślą o selekcji buty i odzież i maszerowałem w góry. Ćwiczyłem na stromych podejściach i zejściach, trenowałem technikę marszu, podbiegi i nawigację. Po kolejnych dziesięciu miesiącach ponownie podszedłem do selekcji i tym razem ta próba zakończyła się sukcesem.

Przeszedłeś selekcję jako cywil?

Tak, miałem wtedy 21 lat. Potem sprawy potoczyły się już szybko. Zgłosiłem się na szkolenie podstawowe w ramach dobrowolnej zasadniczej służby wojskowej do jednej z jednostek 6 Brygady Powietrznodesantowej w Krakowie. A szkolenie specjalistyczne już robiłem w JWK. Trwało ono kilka miesięcy i zaraz po przejściu do zawodowej służby wojskowej wykonałem kolejny, chyba najważniejszy dla żołnierza wojsk specjalnych krok. Rozpocząłem szkolenie podstawowe.

Dlaczego jest ono takie ważne?

Mówi się, że to jedno z najtrudniejszych szkoleń, jakie w trakcie służby przechodzą specjalsi, a jednocześnie najważniejsze, bo ukończenie tzw. bazówki otwiera drogę do służby w pododdziałach bojowych jednostki. To piekielnie trudne szkolenie i bardzo wyczerpujące. Jeśli komuś wydaje się, że selekcja to hardcore, to „bazówka” jest taką selekcją, tylko do potęgi. Podczas kursu zmagamy się nie tylko z wysiłkiem fizycznym. Musimy nauczyć się taktyki wykorzystywanej przez jednostki specjalne, planowania operacji, prowadzenia rozpoznania specjalnego, wykonywania akcji bezpośrednich. Działamy na pełnych obrotach przez cały rok: desantujemy się ze śmigłowców za pomocą szybkiej liny, ćwiczymy przeloty pod śmigłem na tzw. grono, szturmujemy budynki, prowadzimy długodystansowe rajdy i działania niekonwencjonalne. Setki godzin spędzamy na poligonach w Polsce i za granicą. Do szkolenia wykorzystujemy także strzelnice i inne obiekty niewojskowe, np. szkoły, hotele czy opuszczone stare fabryki itp.

Czy było ciężko?

Szkolenie było tak intensywne, że trzeba było praktycznie zrezygnować z życia poza jednostką. Liczyły się tylko zajęcia, treningi, samokształcenie… I tak w kółko.

Bolały mięśnie?

Oj, bolały. Bolały też ręce, dłonie, kolana, biodra, miednica i stopy. W zasadzie chyba trudno znaleźć miejsce, które nas nie bolało. (śmiech)

Jakiego typu zajęcia utkwiły Ci najbardziej w pamięci?

Trudno wybrać, bo chyba wszystko mi się podobało. Niezależnie od tego, czy to była zielona taktyka, gdy z ważącym 37 kg ekwipunkiem musiałem maszerować po lesie 80 km, prowadzić trzydniową obserwację, a potem wrócić, czy gdy szkoliłem się z medycyny pola walki albo z działania na łodziach bojowych i z abordaży, czy gdy współdziałaliśmy z załogami śmigłowców. Gdybym musiał wybrać, to postawiłbym właśnie na czarną taktykę i śmigła. Bo desantowanie z lecącej z prędkością 120 km/h maszyny to jest coś! Taki zjazd z 30 m w dół na linie na dach, a potem szturmowanie budynku wywołuje naprawdę duże emocje.

Brzmi jak film…

No właśnie, każdy dzień „bazówki” to wyzwanie i pokonywanie kolejnych granic. I dopiero po fakcie, gdy przeanalizujesz na chłodno, co dziś zrobiłeś, okazuje się, że to wszystko przypomina film akcji.

Ukończyłeś kurs podstawowy. Co dalej?

Rozpocząłem służbę w jednym z zespołów bojowych jednostki. Trafiłem do grupy, która specjalizuje się w wykonywaniu skoków spadochronowych typu HALO/HAHO. Oznacza to, że będę się szkolił w skokach taktycznych, a więc długodystansowych rajdach spadochronowych oraz skokach z wysokości 10 tys. m, z aparaturą tlenową. Po prostu spełniam marzenia.

Rozmawiała: Magdalena Kowalska-Sendek

autor zdjęć: Daniel Dmitriew

dodaj komentarz

komentarze


Nowelizacja prawa lotniczego – MON chce listy wysokich budynków
 
Rusza kwalifikacja wojskowa
Święto żołnierzy AK już za tydzień!
Broń, która niszczy radary wroga
Zmiany w zadaniach korpusu czy kontynuacja?
Na zagraniczne kursy razem z rodziną?
Następca amunicji 5,56 mm
Operacja „Feniks” – pomoc i odbudowa
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Great Game of Interests
Bałtyk pod strażą
Wojsko podsumowało 2024 rok
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Bezpieczeństwo na Bałtyku
Polska oferta zbrojeniowa dla Ukrainy
Zbrojeniowa misja gospodarcza
Nowy eksponat w krakowskim muzeum
Rusza program „Szpital Przyjazny Wojsku”
Niemożliwe nie istnieje
What Can Europe Do?
Polscy żołnierze wracają na zimowe wojskowe igrzyska
Polacy i Kanadyjczycy szkolą ukraińskich żołnierzy
Eurokorpus na czele grupy bojowej UE
Europa chce wydawać na obronność więcej i… racjonalniej
Kandydaci na terytorialsów przekroczyli bramy koszar
Liczymy na medale!
„Aleo Mout”, czyli odzyskać miasto
Dariusz Łukowski pokieruje BBN-em
Z misją wracają do Rumunii
„Feniks” z pomocą dla… przedszkolaków
Bezpieczeństwo jest najważniejsze
Opanować miasto wspólnymi siłami
Nie żyje Juliusz Kulesza „Julek”
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
„Ferie z WOT” na poligonie w Żaganiu
„Husarz" w rękach Polaka
Druga zmiana zameldowała się na granicy
Jałta. Symbol zdrady
Hub w Rzeszowie pod parasolem ochronnym
Znaki do zmiany. Ze względu na tradycję i bezpieczeństwo
Generacje obok siebie
Kawalerzysta z Battle of Britain
Przetrwać w lodowatej wodzie
Żołnierze nadal grają z WOŚP
Eksperyment OM, czyli 10 Brygada Kawalerii
Polska nie zawiesza współpracy z Koreą Południową
Koreański koncern zaprzecza medialnym doniesieniom
Po medale w sprincie drużynowym
Wojskowy kurs dla pozorantów
To nie mogło się udać, ale…
Będą nowe centra szkoleń specjalistycznych dla terytorialsów!
Wojsko szkoli z zarządzania kryzysowego
Siedząc na krawędzi
Służby badają okoliczności samobójstwa żołnierza
Zbrodnia w świecie rzeczy
Świeże siły w Jasionce
Niezwyciężeni na start!
Wojna w boksie
Posłowie o wojskach medycznych
Marynarze i komandosi zwalczają dywersję na morzu
Cztery medale biegaczki „armii mistrzów”

Ministerstwo Obrony Narodowej Wojsko Polskie Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych Wojska Obrony
Terytorialnej
Żandarmeria Wojskowa Dowództwo Garnizonu Warszawa Inspektorat Wsparcia SZ Wielonarodowy Korpus
Północno-
Wschodni
Wielonarodowa
Dywizja
Północny-
Wschód
Centrum
Szkolenia Sił Połączonych
NATO (JFTC)
Agencja Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Wydawniczy (C) 2015
wykonanie i hosting AIKELO