Nie ma tu telewizji, komputerów, ani nawet telefonów. Zresztą nawet jakby były, to i tak na nic by się zdały, bo w tym rejonie żaden operator nie ma zasięgu. Zajęcia odbywają się non stop, od rana do wieczora. A bywa, że i noc jest zarwana. „Strzelecki pot” leje się każdego dnia strumieniami. Wszyscy to rozumieją, bo dwutygodniowy czas na jakiekolwiek szkolenie, to okres bardzo krótki i trzeba się przykładać, żeby przyswoić jak najwięcej – o tym jak wygląda pro obronne szkolenie młodzieży pisze Magdalena Rochnowska, dyrektor Biura Rektora AON.

Związki Strzeleckie i inne organizacje proobronne przez cały rok szkolą swoich podopiecznych głównie w soboty i niedziele. Dopiero wakacje dają szansę na realizację szkoleń dłuższych, nawet dwutygodniowych. W rzeczywistości wygląda to tak, że liderzy i instruktorzy najczęściej we współpracy z wojskiem przygotowują kursy o różnym poziomie zaawansowania od szkolenia unitarnego aż po wysoce specjalistyczne.

Upał, dziewczyny i poligon

To właśnie w okresie letnim odbywają się ćwiczenia takie jak: Combat Alert 2015, Manewry „Goliat”, Dolnośląskie Manewry Związków Strzeleckich czy Gryf 2015.

Klimat proobronnych szkoleń oddają dwutygodniowe zajęcia poligonowe dla kilkuset strzelców ze Związku Strzeleckiego im. Józefa Piłsudskiego, które realizowane są właśnie w Wojskowym Ośrodku Szkolenia Górskiego w Trzciańcu. Warunki jakie zapewnia tu wojsko są idealne. Oczywiście do szkolenia, a nie do letniego wypoczynku rozpieszczonych przez rodziców młodych ludzi. Nie ma tu telewizji, komputerów, ani nawet telefonów. Zresztą nawet jakby były, to i tak na nic by się zdały, bo w tym rejonie żaden operator nie ma zasięgu. Zajęcia odbywają się non stop, od rana do wieczora. A bywa, że i noc jest zarwana. „Strzelecki pot” leje się każdego dnia strumieniami. Wszyscy to rozumieją, bo dwutygodniowy czas na jakiekolwiek szkolenie, to okres bardzo krótki i trzeba się przykładać, żeby przyswoić jak najwięcej.

Jednocześnie realizowane są szkolenia na różnym poziomie. Nowicjusze zaczynają jak w wojsku od szkolenia unitarnego. Ale są też kolejne kursy, na które można się zakwalifikować, jeśli zaliczyło się poprzednie. Instruktorami są różni ludzie. Są wśród nich żołnierze pełniący czynną służbę i ci którzy już od lat przebywają w rezerwie. Łączy ich jedno – ogromna pasja. Jeżdżą na szkolenia ze strzelcami od lat. Muszą na to przeznaczyć część swojego urlopu. Nikt im nie płaci za prowadzenie szkolenia. To ludzie pasji i wielkiego serca, bo żeby nauczyć od podstaw uczniów szkoły średniej strzeleckiego rzemiosła naprawdę trzeba mieć dużo serca.

Samo szkolenie w 30-stopniowym upale na poligonie, gdzie próżno szukać cienia, gdy trzeba łopatką saperską wykonać wykop do pozycji strzeleckiej leżąc, do łatwych nie należy. Łopatki z trudem pokonują twardą glebę. W przypadku licznie szkolących się tu dziewcząt, to nie lada wyczyn. Niełatwo też zaliczyć podstawowy kurs szkolenia inżynieryjnego, bo wymogi są takie same jak dla żołnierzy.

Transportery i drony w Trzciańcu

Element szkolenia unitarnego to sporo zajęć z obrony przed bronią masowego rażenia. I tak jak w wojsku pierwsze szybsze bicie serca powoduje alarm chemiczny i sprawdzanie szczelności masek w realu, gdy jeden instruktorów „zadymił” strefę, w której przebywa kompania szkolących się strzelców. Szczególnie ciekawie wygląda szkolenie sanitarne. Na poziomie podstawowym – realizowane bardzo profesjonalnie zajęcia prowadzą sami strzelcy – dziś już wyszkoleni na poprzednich kursach ratownicy. To ewenement, że w Trzciańcu niektórzy strzelcy przechodzą specjalistyczne kursy, które dają im pełne uprawnienia ratowników.

W najważniejszych szkoleniach – przygotowujących do zespołowego działania szczebla plutonu i kompanii – biorą udział ci, którzy zostali do tego przygotowani na poprzednich kursach.

Walka w terenie zurbanizowanym z użyciem transportera i prawdziwego drona wydaje się iluzją. A to najprawdziwszy fakt. W Trzciańcu jest wiele budynków świetnie nadających się do takich zajęć. Transporter jest własnością prywatną dwóch pasjonatów, którzy są zawsze, gdy trzeba. A dron? To przygotowany przez kolejnego człowieka pasji bezzałogowy samolot rozpoznawczy, umożliwiający przekazywanie obrazu z terenu aktywnego działania w czasie rzeczywistym.

Niektórzy ze szkolących się w Trzciańcu strzelców spędzają tu już kolejne wakacje. Nie zamieniliby ich na żadne inne. Mówią bardzo poważnie, że chcą być gotowi do obrony swojej ziemi. Pochodzą z różnych miejscowości, wielu z Rzeszowa, ale też z małych miast i wiosek. Znają Podkarpacie jak własną kieszeń, gdy mówią o obronie tej małej ojczyzny, czynią to z wielkim przejęciem, emocjonalnie.

Kto za tym stoi?

Nie byłoby tego wszystkiego gdyby nie para entuzjastów symbolizujących wspólne działanie strzelców i wojska. Inspektor Związku Strzeleckiego Piotr Panek to od wielu lat kierownik szkoleń poligonowych dla strzelców. Na co dzień jest dyrektorem szkoły spod Kolbuszowej. W ciągu roku – zastępcą dowódcy okręgu Strzeleckiego. Tu w Trzciańcu pełni wiele funkcji: od przybranego rodzica, przez eksperta szkoleniowca aż po komendanta. Mało kto wie, że jest majorem rezerwy. Działa razem z por. Krzysztofem Kowalskim – komendantem Ośrodka Szkolenia Górskiego w Trzciańcu. Rozumieją się bez słów. Porucznik przede wszystkim odpowiada za szkolenie wojska, ale sam też jest dowódcą jednostki strzeleckiej w Przemyślu, więc nie ma co się dziwić, że w Trzciańcu strzelcy czują się tak dobrze. Ten duet Panek-Kowalski to klucz do sukcesów nie tylko strzeleckich. Ludzie pasji – bezgranicznie oddani i wojsku i organizacjom proobronnym. To oni swoje urlopy, a często i fundusze, poświęcają po to, by ich strzelcy mogli osiągać kolejne etapy rozwoju szkoleniowego.

Pytani czego im brakuje, nie narzekają. Choć ich instruktorzy podkreślają, że brakuje prawie wszystkiego. I bardzo liczą na większe wsparcie ze strony władz samorządowych i Ministerstwa Obrony Narodowej, szczególnie w sprawach szkoleniowych.

Wojsko w szkoleniach proobronnych odgrywa rolę zasadniczą i trzeba przyznać, że dobrze się z tej roli wywiązuje. Bez infrastruktury wojskowej i konkretnej pomocy wielu żołnierzy nie byłoby szans na zrealizowanie zajęć podobnych do tych, które odbywają się w Trzciańcu.