Jeszcze przed Nowym Rokiem odbędzie się światowa premiera filmu „Lone Survivor”, którego fabuła jest oparta na książce Marcusa Luttrella („Przetrwałem Afganistan”). To historia czterech amerykańskich komandosów US Navy SEAL, którzy mieli wykonać tajną operację w Afganistanie. Z czteroosobowego zespołu rozpoznania i obserwacji przeżył jedynie Luttrell. Co więcej, gdy na pomoc komandosom ruszyli inni amerykańscy żołnierze doszło do kolejnej tragedii. Talibowie zestrzelili śmigłowiec CH-47 zabijając kolejnych 16 wojskowych – pisze kpt. Robert „Eddie” Pawłowski, były oficer Formozy.

Książka i nakręcony właśnie film opowiadają o operacji Red Wings. Jaki był jej cel? Red Wings była typową, połączoną operacją, w której biorą udział jednostki różnych rodzajów sił zbrojnych. W tym wypadku byli to operatorzy SEAL podlegli Naval Special Warfare Command, żołnierze z The United States Army 160th Special Operations Aviation Regiment (Airborne) podlegli United States Army Special Operations Command oraz żołnierze z 3rd Marine Regiment USMC. Siły biorące udział w Operacji Red Wings miały za zadanie uniemożliwić działania antykoalicyjnej milicji w regionie Kunar. Sytuację należało ustabilizować przed afgańskimi wyborami parlamentarnymi przypadającymi na 18 września 2005.

Po inwazji w 2001 roku siły koalicji ISAF podejmowały początkowo operacje kinetyczne. Później zostały zmuszone do prowadzenia działań przeciwko partyzantom. Jednym z głównych zadań koalicji w 2004 r. było „budowanie narodu”. Chodziło o podejmowanie przedsięwzięć mających na celu zapewnienie warunków bezpieczeństwa sprzyjającego przedsiębiorczości i wzrostu zaufania do demokratycznie wybranego rządu. W ramach tych działań wspierano także rozwój infrastruktury. Najważniejszym punktem tej kampanii miały być wybory parlamentarne zaplanowanie na 18 września 2005 r.

O ile większość terytorium Afganistanu była w tym czasie w miarę stabilna, o tyle prowincję Kunar, leżącą we wschodnim Afganistanie na granicy z Pakistanem, uznawano za jedną z najbardziej niespokojnych. W tym czasie rozpoznano 22 grupy działające na terenie prowincji. Część z nich miała powiązania z Talibami i Al-Kaidą, jednak w większości określane były to lokalne grupy przestępcze. Określano je wspólną nazwą Anti-Coalition Militia (ACM). Miały też wspólny mianownik: ograniczenie obecności krajowych instytucji rządowych w prowincji, które zwalczały grupy przestępcze.

Ponieważ pojawiało się wiele barier wynikających z ochrony informacji niejawnych, zwłaszcza dotyczących prowadzenia przez siły specjalne operacji przeciwpartyzanckich, pod koniec 2004 r. sztab 3 Batalionu 3 Pułku USMS opracował model operacyjny, który zakładał zintegrowanie działań USMC i sił specjalnych. Tego typu połączone operacje okazały się bardzo skuteczne i znacznie zakłócały działalność ACM.

W tym przypadku, jak przy wielu innych operacji tego typu, Red Wings podzielono na pięć faz:

Faza 1: Kształtowanie: zespół rozpoznania i obserwacji miał za zadanie rozlokować się, prowadzić obserwację i identyfikowanie celów, w tym wypadku Ahmada Shaha i jego ludzi, a następnie naprowadzić na konkretne cele zespoły uderzeniowe fazy drugiej.

Faza 2: Akcja na Cel: obejmowała akcję bezpośrednią na cel prowadzoną przez US Navy SEAL wspieranych przez USMC w celu uchwycenia lub zabicia szacha i jego ludzi.

Faza 3: kordon zewnętrzny: US Marines, wraz z żołnierzami Afgańskiej Armii Narodowej, mieli oczyszczać okoliczne doliny z innych podejrzanych.

Faza 4: Bezpieczeństwo i stabilizacja: Po zakończeniu pierwszych trzech faz, a nawet równolegle z fazą trzecia, marines i żołnierze afgańskiej armii mieli zapewnić opiekę medyczną dla lokalnej ludności i określić potrzeby lokalne, takie jak budowa dróg, studni i szkół.

Faza 5: Eksfiltracja: W zależności od aktywności wroga, marines mieli pozostać w obszarze maksymalnie do jednego miesiąca, a następnie opuścić obszar.

W nocy z 27 na 28 czerwca 2005 roku, głęboko za liniami wroga na wschód od Asadabad w Hindukuszu w Afganistanie desantowano zespół rozpoznania i obserwacji składający sie z czterech SEAL. W skład zespołu wchodzili: dowódca zespołu Navy Lieutenant Michael P. Murphy, Petty Officer Second Class Matthew G. Axelson, Navy Hospital Corpsman Second Class Marcus Luttrell, wszyscy z SEAL Delivery Vehicle Team 1 (SDVT-1) oraz Petty Officer Second Class Danny P. Dietz z SEAL Delivery Vehicle Team 2 (SDVT-2).

Zadaniem zespołu było namierzenie, obserwowanie i określenie sił jakimi dysponował Ahmad Shah, działający pod przybranym nazwiskiem Muhammad Ismail. Shah dowodził grupą partyzancką znaną lokalnym mieszkańcom jako „Górskie Tygrysy”, która miała powiązania z talibami i innymi podobnymi grupami w rejonie. W trakcie wykonywania zadania na amerykański zespół natknął się jeden z Afgańczyków. Dramatyzm sytuacji potęgowało to, że komandosi zdawali sobie sprawę, że puszczenie wolno świadka ich obecności, może oznaczać dla nich ogromne niebezpieczeństwo. Ale zabić człowieka nie jest łatwo. Pozwolili odejść Afgańczykowi, a ten od razu zawiadomił talibów o pojawieniu się amerykańskich żołnierzy. Żołnierze zaryzykowali i wkrótce znaleźli się w śmiertelnej pułapce. Przeciwnik, z którym przyszło im walczyć, miał ogromną przewagę – zarówno liczebną, jak i pod względem znajomości terenu. W trakcie trwającej dwie godziny wymiany ognia zginęli trzej SEAL: Navy Lieutenant Michael P. Murphy (pośmiertnie odznaczony Honorowym Medalem Kongresu), Petty Officer Second Class Matthew G. Axelson, Petty Officer Second Class Danny P. Dietz (obaj pośmiertnie odznaczeni Krzyżem Marynarki).

Talibom udało się także zestrzelić śmigłowiec, w którym było ośmiu SEAL-ów oraz ośmiu żołnierzy 160th SOAR. Po raz pierwszy od rozpoczęcia konfliktu afgańskiego USSOCOM stracił tylu żołnierzy jednego dnia, w jednej operacji. To była też największa „jednorazowa” strata jaką poniosły amerykańskie morskie siły specjalne od czasów II Wojny Światowej. Jedynym, któremu udało się przeżyć był Marcus Luttrell. Był jednak zbyt osłabiony odniesionymi ranami, by nawiązać kontakt ze śmigłowcami ratowniczymi. Skrajnie wyczerpany ukrywał się w zalesionym terenie. Aż przyszli mu z pomocą mieszkańcy okolicznej wsi. SEAL był przez nich ukrywany przez 3 dni. Mimo że talibowie kilkukrotnie żądali jego wydania, mieszkańcy wsi nie zrobili tego. Marcus Luttrell wrócił do bazy 2 lipca 2005 r. Amerykanie odzyskali też ciała wszystkich poległych w operacji SEAL-sów. W myśl zasady – nigdy nie zostawiamy swoich.

W grudniu odbędzie się premiera filmu opisującego te dramatyczne wydarzenia. Mam nadzieję, że w Polsce także będziemy mogli obejrzeć „Lone Survivor”.